hipotermicznie - #8.

- Dzisiaj nie mamy pierwszego kwietnia - wysyczałeś głosem nasyconym typową ironią, trzaskając portfelem tuż przed mieniem przyjaciela. - Gdzie, do kurwy nędzy, jest moja kasa, Bartman?!
- Mnie pytasz? Mnie? - podniósł tyłek z łóżka, aby patrzeć zielonymi oczami wprost w twój stanowczy wzrok. - Nie powinieneś zmienić osoby co do oskarżeń? Nie powinieneś wkurwiać się na nią, na tę twoją fałszywą cizię?
- Czemu miałbym obwiniać ją? Ty ze mną mieszkasz, nie ona, ty wiesz, gdzie wegetują moje przedmioty, w tym i portfel, nie ona.
- I mi wczoraj dałeś kasę, a nie jej? - zbił cię z pantałyku. Przecież go tutaj nie było. Nie widział tego momentu, tej poniekąd transakcji.
- Skąd to, kurwa, wiesz?!
- A myślisz, że ciężko zauważyć idiotkę z banknotami w ręce? - pierwszy raz od początku konwersacji przeniosłeś spojrzenie na cokolwiek innego niż postać Zbyszka. Nie dlatego, że bałeś się przyznać do błędu. Nie wiedziałeś, jak zareagujesz. Jak on zareaguje. - Nie kochasz jej. Nie czujesz do niej niczego więcej oprócz tego pierdolonego pożądania. Nie zależy ci na niej. Ale czy to obliguje cię do zrezygnowania ze zdrowego myślenia i czujności? Przejrzyj na oczy. Nawet kurewsko dziwna znajomość nie jest tego warta.
Miałeś ochotę strzelić mu w mordę i wywołać podrażnienie na gładkim policzku. Miałeś ochotę kłócić się z nim jak w tych gównianych serialach na Polsacie i wyjść, teatralnie trzaskając drzwiami. Miałeś ochotę pobić się z nim jak z kolegami za czasów gimnazjum, w tamtym przypadku nawet za ostatniego zjedzonego chipsa. Jednak ta ochota z każdą przemijającą sekundą topniała. Bo miał rację. Takim dziwnym trafem.
- Powiedz trenerowi, że niedługo wrócę - nic więcej nie wyjawiłeś. Wsunąłeś adidasy na stopy i skierowałeś się do wyjścia.
- Gdzie leziesz? Przecież w każdej chwili możemy wracać do Warszawy!
- Idę po swoją własność. A przynajmniej spróbuję ją odzyskać.
Znowu padało. Deszcz siekał niebo niemiłosiernie, obciążał ciężkimi kroplami liście, moczył wszystko, w tym również i ciebie. Tak jak ty moczyłeś swe serce w wirze nienawiści.
Żałowałeś, że nie wyżuliłeś od niej adresu. Nie musiałbyś się bujać po mieście, szukać jej po najgorszych melinach i klubach, i tak przewidując, że nie napotkasz w żadnym z tych miejsc jej osoby. Na co liczyłeś? Że Bóg pozwoli ci się zemścić? Że postawi ją na twej drodze, tak po prostu, tak za darmo?
Los był milszy od Najwyższego. Poniekąd. O ile jej postać ciągnąca ogromną walizkę w kierunku budynku dworca, obok którego biedowałeś, można uznać za jego zrządzenie.
- Anastazja! - wiedziałeś, że słyszała. Jej głowa skierowana w twoją stronę, a następnie szybsze kroki w kierunku peronu pozwoliły ci tak myśleć. - Kurwa mać, stój!
Biegłeś ile sił w nogach. Ale i tak nie zdążyłeś. Widziałeś tylko konduktora wsiadającego tuż po gwiździe do pociągu, jej wilgotne blond włosy tuż za szybą i nazwę miasta ulokowaną na górze ostatniego wagonu. Kielce.
Nawet się nie pożegnała. Nawet ty jej nie pożegnałeś.

Wypełniona do granic możliwości portmonetka. Jednostronny bilet do świętokrzyskiego miasta. Zawalona ciuchami, kosmetykami, różnymi przedmiotami codziennego użytku i książkami walizka. Pomysł z piekła rodem. I zero świadomości ze strony rodziców.
Specjalnie wybrałaś ciotkę Zniszczoł, wiedząc, że jej stosunki z twoimi rodzicami nie stoją na najwyższym poziomie kultury i zrozumienia. Nie tłumaczyłaś się zbyt długo. Zapytałaś, czy możesz do niej przybyć na jakiś czas, oderwać się od szczecińskiej rzeczywistości. Brak wiedzy rodzicieli nie miał w tym momencie znaczenia. Może dlatego zgodziła się bez chwili zawahania?
Powinnaś być w szkole, powinnaś znowu stać przy tablicy na matmie i patrzeć na nią jak cielę na malowane wrota. Powinnaś włóczyć się później po skąpanym w deszczu mieście, jak zwykle zwiewając z geografii. Powinnaś wieczorem znowu wyleźć przez okno i nie maltretować swych bębenków usznych kłótniami matki i ojca. Powinnaś. A ty znów nadużywałaś ich zaufania. Znowu im uciekałaś. Tym razem na dłużej.
Krocząc przez Szczecin ani razu nie napadły cię wątpliwości. Czy nie postępowałaś jak typowa gówniara, która nie potrafi w cywilizowany sposób poradzić sobie z problemami? Czy nie mogłaś się uczyć, chociażby sporadycznie, jak większość licealistów? Czy znalezienie drugiej połówki, kogoś, komu zawsze można się zwierzyć, było zadaniem nie do wykonania? Czy kolejnego chłopaka musiałaś potraktować jak zabawkę, a po wypruciu z niego puchu porzucić go w kąt i o nim zapomnieć?
Inne dręczyłyby wyrzuty sumienia. Ciebie nie. Nie Anastazję Zniszczoł, najtwardszą sztukę w mieście o najbardziej skutym wiecznym lodem sercu. Sztukę bez żadnych kompromisów.
Jeszcze kilkanaście kroków do tymczasowego miejsca twojego mentalnego ukojenia. Kilkadziesiąt sekund do znalezienia się w pojeździe, który zawiezie cię do prywatnego raju. I ta jedna sekunda poświęcona na oddaloną twarz Michała. Bynajmniej zmartwionego i rozczulonego.
- Anastazja! Kurwa mać, stój!
Nie odpowiedziałaś. Zwiałaś. Bez słów wytłumaczenia, bez przeprosin, bez żadnego wyrazu przepływającego przez gardło. Biegłaś z ciężarem uwieszonym na rękach do właściwego pociągu, niemalże czując jego zbliżającą się postać tuż za plecami. Zdążyłaś nie tylko mu uciec. Zdążyłaś również władować się do startującej już maszyny. I mogłaś dziękować Bogu, że konduktor zaczekał za twoją zdesperowaną osobą. Mimo iż w Boga nie wierzyłaś.
- Ciociu, jestem już w pociągu.
- Cała i zdrowa?
- Nie inaczej.
- To świetnie. Daj znać, kiedy będziesz w okolicy Kielc, wyjadę po ciebie.
-Nie ma sprawy.
Ani śniło ci się na niego spojrzeć. Musiałabyś postradać zmysły, zamienić się charakterem z jakimś chodzącym po ziemi aniołem i w logiczny sposób mu wszystko wyjaśnić. Musiałabyś nie być sobą.
I ani śniło ci się z nim żegnać. Bo to tylko człowiek. Jak siedem miliardów innych wegetujących na tej planecie.

***

czas się pomalutku żegnać. został nam tylko epilog. dziwny epilog.
cholera, jak mi tego będzie brakowało.
te krótsze opowiadania zawsze mają dla mnie większe znaczenie.